Marathon van New York 2004

 

 

New York Actual

 

                                                                                                                        

 

 

 

Meer foto's bij Life from New York of via deze link: Life from New York (deel 1)

of het vervolg: Life from New York (deel 2)

 

Maandag 8 november 2004 (verslag van de New York Marathon)

We did it! We are a New York Marathon Finisher now, zoals ze hier zeggen. Mensen met kijken je met diep respect aan en feliciteren je met je medaille (die natuurlijk de hele dag om je nek hangt).  Hij is wel zwaar moet ik zeggen, we lopen de gehele dag voorover gebogen. Of zou het komen door de bovenbenen waar wel beton in lijkt te zitten.

Gisterochtend vroeg opgestaan. Dat maakte voor ons niet uit, want we waren toch al een uur eerder wakker. De vierde nacht van iets meer dan 4 uur slaap. Niet de meest ideale voorbereiding en zo voelde ik me ook, maar het moest voldoende zijn. Na een goed ontbijtje met de gehele groep lopers naar de bussen gewandeld. Wat kunnen die Amerikanen dat goed organiseren zeg. Met bijna 400 bussen worden met grote efficientie zo'n 35.000 lopers 40 kilometer verderop gebracht. Totaal zo'n 600 ritten hoorden we. Genietend van de mooie uitzichten kwamen we al vroeg aan bij het startterrein. Dit terein was ingedeeld in 3 'dorpen', het oranje, blauwe en groene dorp. Elk dorp had zijn waterposten, energieuitdeel punten, eigen toilletten (ontelbare), een gigantische plasgoot (voor de mannen) en een truck met life muziek. Je wordt hier wel geenterteend. Natuurlijk werd alles life verslagen voor de NBC televisie en werd menig loper eruit gepikt voor een interview. We bleven bij elkaar hoewel Barry in het oranje startvak zou beginnen en ik in het blauwe. Marco, een jongen uit onze groep, was ook bij ons en eveneens in het blauwe startvak.

Na ons rustig voorbereid te hebben werden we richting startvak gedirigeerd. Barry naar de oranje en Marco en ik naar de blauwe. Alle spullen inleveren bij UPS, oude kleren aanhouden en met een heerlijk zonnetje boven op onze kop bij een temperatuur van zo'n 20 graden celcius naar het startvak. Hoewel iedereen op startnummer geplaatst was, was hier niets meer van terug te vinden in de startopstelling. Ik had dus het geluk helemaal vooraan te kunnen starten en maar een minuutje te hoeven verliezen voordat ik over de startlijn kon vliegen.

Net voor de start werd het Amerikaanse volkslied gezongen door een bekende musicalster (waarvan ik de naam niet meer weet), wat wel indrukwekkend was. Na een kanonschot, de start van de Marathon, klonk uit alle spekers het bekende lied van Frank Sinatra, New York New York. De rillingen lopen dan door je lijf, zo aan de voet van een gigantische dubbeldecks brug met schitterend weer, verschillende helicopters boven je cirkelend en in de verte de skyline van New York en de Statue of Liberty.

De klim naar boven is pittig omdat je koud begint aan de Marathon (geen plek om in te lopen), maar aan de andere kant ben je nog fris. De brug is lang en het eerste stuk het stijlst. Wanneer je bovenop bent beland heb je een schitterend uitzicht. Gauw even wat foto's maken en weer verder downhill. Dat lijkt wat makkelijker te gaan, maar voel je al in je bovenbenen. Beneden aan de brug kom je Brooklyn binnen en dat willen ze daar weten ook. Wat een mensen en wat een aanmoedigingen. Drie tot vier rijen dik en iedereen even enthousiast. Overal staan muziekbands, die het beste uit de muziekinstrumenten halen, met over het algemeen wat stevigere muziek. Lekker om op te lopen. Even later hoor je weer de Blues door de straten schallen. Ondertussen heb je wel door dat er van schematisch lopen geen sprake kan zijn, want het parcours gaat op en neer. Je loopt van mijl tot mijl, waarbij je weet dat er weer een mijl aanduiding aankomt doordat er vlak voor een waterpost zit. Die waterposten heb je ook wel nodig, want het is toch wel erg warm. De benen malen maar door en doen wat ervan ze verwacht wordt, je richting de wijk Queens brengen. Opeens zie je allemaal orthodoxe joden rondom je heen, die je toch wat meerwarrig aanzitten kijken. De hele schoolklas is wel opgetrommeld en zit netjes geordend voor de kerk te kijken naar de Marathon.

Het halve marathonpunt nadert langzaam en de benen beginnen al een beetje te protesteren. De vermoeidheid van de afgelopen dagen en het toch vele geslenter zal hieraan meegeholpen hebben. Toch valt het aan de tussentijden nog niet te zien. Ik zit zelfs op schema om aan een tijd van zo'n 3:40 uur voorzichtig te denken, maar ik weet dat het venijn zoals altijd in de staart zal zitten. Hoe zou het met Barry gaan? Langzaam gaan we naar de Queensborough Bridge, oeps, de beentjes hebben het ook in de gaten. Iets kleinere stappen nemen en gewoon doormalen. De klim is stijl en de brug is langer dan hij lijkt. Gelukkig loop je zo Manhattan in, zodat je het gevoel hebt aan de goede kant van het water te zijn. De eersten krijgen het echt moeilijk en moeten al wandelen. Ondertussen toch genieten van het schitterende uitzicht op Manhattan. De Empire State Building komt overal bovenuit en in de verte is het Central Park al te zien. Het genieten van dit uitzicht wordt nog intenser wanneer het hoogste punt is bereikt en het weer naar beneden gaat. Langzaam hoor je het geluid van mensenmassa's aanzwellen. Beneden aangekomen (een straffe afdaling overigens die je bovenbenen nog even extra te pakken neemt) is het vol van de mensen, 6-7 rijen dik en compleet uit hun dak gaand. Natuurlijk pakken we dit moment en hitsen de mensen nog een beetje op door flink met de handen te zwaaien en een beetje gek te doen. Als er even een time-out is bij de mensen krijg je ze weer op scherp door hard te schreeuwen: "Can't hear you!". Dat laten de amerikanen zich geen twee keer zeggen.

De lange First Avenue richting de Bronx is voorlopig de route. Het eerste stuk gaat een tikje naar beneden, maar dat wordt ruim gecompenseerd. Langzaam maar zeker stijgt de weg waarop we ruim 6 kilometer zullen lopen. De weg uitkijkend is gigantisch, wat een lopers doen er mee. Het is een 6 baansweg, maar vol met lopers tot zover je kunt zien. Bij de waterposten is het een drukte van belang. De meesten hebben nu wel twee bekers water nodig. Da's geen goed teken. Op de weg liggen alle bekertjes en is het een rotzooi van belang. Ik weet alle bekers zonder brokken aan te pakken en kan hardlopend doorgaan. Toch handig die trainingen thuis waarbij je lopend hebt leren drinken.

Langs first Avenue zijn de nederlandse kolonies te vinden. Onze reisorganisatie is goed herkenbaar met een gigantische oranje vlag (overigens zijn hier ook foto's te vinden van deze reis: www.hollandrunner.nl). Nadat je ze even op scherp zet door te melden dat je eraan komt, wordt je massaal aangemoedigd. Dat doet goed en geeft weer een boost om verder te gaan. Even verderop zijn nog 3 nederlandse kolonies te vinden, allen goed herkenbaar aan de vrolijke oranje kleur. Dat smerige valse plat begint nu toch wel zijn tol te eisen. Potverdorie zeg, ik ben pas bij mijl 17, da's toch veel minder dan menig lange duurloop die ik in de training gedaan heb, en mijn benen beginnen nu toch wel erg te protesteren. Het zal me toch niet gebeuren dat ik moet gaan wandelen voordat ik de finish bereikt heb? Niet zeuren, gewoon doormalen en aan andere dingen denken. Bijvoorbeeld aan de brug die eraan zit te komen richting de Bronx, waarna de terugreis naar Central Park alweer wordt aangevangen.

Au, au, niet weer zo'n brug. Kun je niet even wandelen? Effe stoppen, het is nou leuk geweest. De benen protesteren nu wel erg. Gelukkig bepaal ikzelf nog steeds wat er gaat gebeuren. Iets rustiger dan maar, een goede slok water en gewoon weer doorgaan. Van mijl tot mijl leven, dan komt die finish vanzelf dichterbij. Weer een brug. Gelukkig gaan we nu richting Central Park, da's tenminste iets. Het verstand gaat langzaam op nul, want de pijn in de bovenbenen is nu toch wel erg geworden en het protesteren wordt steeds luider en luider. Potverdorie, this is suppost to be FUN, nou geniet er dan van. Ja, ja, doe ik ook wel, maar wandelend kun je toch ook genieten? We gaan weer door, net als al die honderden om mij heen.

Zoals je begrijpt is het aftellen van de mijlen nu toch wel begonnen. Vanuit de Bronx gaat het zeer langzaam dalend naar een klein parkje, waarna de weg naar Central Park wordt voortgezet. Gelukkig even lucht voor mijn pijnlijke benen. Het publiek heeft ook door dat ik het moeilijk heb, want ik wordt van alle kanten aangemoedigd. Come on Raymond, you are looking good. Come on Raymond, keep going, you are almost there. Enkele amerikaanse meiden schreeuwen juist het tegenovergestelde: You are looking awesome Raymond, hope it will be better later!".  Even een duim omhoog als dank voor de aanmoedigingen en maar weer verder. Meer krijg ik er op dit moment ook niet uit.

Aha, bekend terrein. Hier hebben we de afgelopen dagen nog rustig het terrein verkend. Central Park is bereikt, maar ik wil allang niet meer en de wereld is toch wel erg klein geworden. Gevoel en verstand zijn elkaars concurrenten geworden, maar gelukkig wint de laatste het. We gaan dus nog door al is het tempo wel een stuk lager. De hartslag daarentegen is veel hoger. Het valse plat naar boven gaat langzaam over in heuvels. Dat valt niet mee. Op en neer gaat het in Central Park, nog 2 mijlen. Niet gaan omrekenen, want dan moet ik nog ruim 3 kilometer en dat lijkt wat meer. Ik gun mezelf bij de waterpost een zeer korte pauze om het water rustig op te drinken en niet door iedereen omvergelopen te worden. Dat scheelt 10 seconden, maar dat heb ik er op dit moment wel voorover.

Het laatste stuk is er een van opluchting. Je weet dat je niet meer zult stoppen, maar de pijn is verschrikkelijk. Wat een zware marathon! Maar we gaan het redden. De mensen schreeuwen alsof het een lust is en trekken je er figuurlijk doorheen. We passeren de afslag naar ons hotel. Zal ik ......... Ben je nou helemaal mal, nog maar 400 meter. Way to go!

Via het life verslag op de televisie (het beste gezicht opzetten, vrolijk lachend en de duimen omhoog) draaien we weer Central Park in. Nog een klein stukje en de droom is werkelijkheid geworden. We did the New York marathon. Een sensatie komt over me. Wat een geweldige ervaring is dit, maar wat ben ik kapot zeg. Ik kan nu begrijpen dat mensen zeggen: Een keer een marathon, maar daarna nooit meer! Ik weet echter dat dit gauw overgaat. De speeker kondigt mij en de lopers om me heen aan en schreeuwt ons naar de finish toe. Potverdorie, da's waar ook een stijle helling is het laatste stuk naar de finish toe. Nog effe pijn lijden en dan zijn we er. Ik zie de klok voorbij de 3:50 uur gaan. Geen verbetering van mijn PR, maar wat de hel, we hebben het gehaald. De armen omhoog en toch intens gelukkig passeer ik de finishlijn. Kompleet op.

Na de finishlijn moeten we nog even de tas ophalen (weer een extra mijl). Ik voel me duizelig worden en doe het rustig aan. Alles doet zeer en ik loop te zwalken. How are you? vraagt een amerikaan. Nou het kon beter. Ik spreek nog een andere man aan. Hoe ging het? Goed zegt hij en laat zijn tijd zien: 2:34 uur. Oeps da's snel. Hoe zal Barry het gedaan hebben. Moet hij er een wandelroute van maken of zit hij vlak achter me? We zullen het straks horen.

Nadat ik zeker 3 kwartier nodig heb gehad om bij te komen en weer een beetje hersteld was hebben we de reisgroep opgezocht. Ondertussen wat ervaringen uitgewisseld met een nederlander die werkzaam was in Theheran en alleen voor de marathon een paar dagen naar New York was gekomen. Leuk al die verschillende mensen met hetzelfde doel.

Barry had het gelukkig ook gehaald. Eitje zei hij. Dat geloof ik graag. Hij is tenslotte dertig geworden, en dan wordt alles makkelijker in het leven. Intens blij dat hij het gehaald had, vond hij wel dat hij volgend jaar weer aan de start zou moeten staan om de 4 uur grens te breken. Eindtijd zo'n 4:04:41 uur. Klasse Bar!

Na bijgepraat te zijn, zijn we direct de kroeg ingedoken en hebben ons tegoed gedaan aan een paar heerlijke biertjes. 's Avonds met de andere lopers ervaringen uitgedeeld en foto's bekeken, waarna we het officiele marathonfeest nog hebben bezocht. Geweldige ervaringen allemaal.

Vandaag een rustig dagje met als hoofdthema het bijwerken van deze site (en herstellen van onze hoofdpijn). Kijk ook even bij de nieuwe foto's!

Groetjes vanuit New York                BARRY EN RAYMOND

 

 

 

', '',